Եղիսաբէթ եւ Նազարէթ

ժամանակին

մէջքը բարակ

աղջիկ մըն էր

Եղիսաբէթ:

Ինչպէ՞ս եղաւ

այսքան կլորիկցաւ…

Զինք հինէն ճանչցողը

կը զարմանար,

թէ բարակ մէջքով

այդ աղջկան

ի՞նչ պատահեցաւ…

է՛հ,

մեղքը Նազարէթի΄նն էր,

իրեն այնքա΄ն լաւ նայեր էր,

որ Եղիսաբէթ

տարուէ տարի կլորցեր էր,

չնայած

Նազարէթ

զինք բարակ մէջքով

ընդհանրապէս տեսած չէր:

Սպիտակ հագուստը հարսանեկան

շատոնց պատրաստած էր Եղիսաբէթ:

Երազներով ձեւած կարած,

ուլունքներով ասեղնագործած,

սակայն

մինչեւ Նազարէթ

իր կեանքին մէջ յայտնուեցաւ,

ինք դժբախտաբար

այդ սպիտակ հագուստին մէջ մտնել,

ի΄նչ որ ըրաւ,

չկարողացաւ:

Ո՞ւր էր Նազարէթ

այդքան երկար ժամանակ…

Չէ՞ր գիտեր

թէ աշխարհի երեսին

Եղիսաբէթ մը կը գտնուէր,

որ անհամբեր

աչքերը տասը բացած

զինք կը սպասէր…

Նազարէթ

եթէ քիչ մը շուտ շարժէր,

Եղիսաբէթ

այդ սպիտակ

երազային հագուստին մէջ,

ջրահարսի նման պիտի սահէր…

Եղիսաբէթ

երկար տարիներէ ի վեր

պահարանին մէջ խնամքով կախած,

երազային սպիտակ հագուստը

յաճախ

կը շօշափէր,

կը շոյէր,

ապա իր մէջքը չափելով

կը հառաչէր`

 – Ինչո՞ւ ուշացար Նազարէթ…
   Ախ, Նազարէթ ախ…
   Վախ, Եղիսաբէթ վախ…