կը պատկանին
մեր անցեալին
սակայն այսօր
մեզի հետ կ’ապրին
որովհետեւ
մե΄նք ենք`
մերինները
փնտռեց Տիկին Պիաթրիս փնտռտեց
ամեն տեղ փնտռածը ի՞նչ էր ինքն ալ չէր գիտեր
մէյ մը աջ նայեցաւ Մարտիրոս մէյ մըն ալ ձախ ու հասկցաւ թէ միս մինակ էր աս աշխարհին վրայ
ոչ ասկէ կը քաշուէր ոչ ալ անկէ սակայն ինք ասոր անոր ըսելիք չունէր
Թէյը թունդ էր, սուրճը հիլով, իսկ օղին անիսոնով
Իրեն մնաց միայն ա΄յն ինչ որ սրտին մէջ էր պահած
Ախ, Նազարէթ ախ… Վախ, Եղիսաբէթ վախ…