«… Ծա՜ռ, մտիկ ըրէ ինծի, զի սիրտս հիմա ա՜յնքան բուխ է։ Ծա՜ռ, ես ալ կ՚ուզէի ունենալ ներբանիս չափ հող՝ արմատ արձակելու համար։»
-Շաւարշ Նարդունի, «Աղօթք ծառի մը տակ»