Կ՛անձրևէ, տղա՛ս… Աշունը թաց է,
Թաց աչքերուն պէս խեղճ խաբուած սիրոյն…։
Պատուհանն ու դուռը գնա գոցէ՛
Եւ դէմըս եկուր նստիլ վեհագոյն
Լռութեան մը մէջ…։ Կ՛անձրևէ տղա՛ս…։
Կ՛անձրևէ՞ երբեմն հոգիիդ մէջ ալ,
Կը մըսի՞ սիրտըդ, և կը դողդըղա՞ս`
Խորհելով պայծառ արևին անցեալ,
Դրան մը ներքև գո՜ց ճակատագրին…։
Բայց կու լաս, տղա’ս… Մութին մէջ յանկարծ
Ծանր արցունքներ աչքէդ կը գլորին…։
Լա՛ց անմեղութեան արցունքը անդարձ,
Լա՛ց չգիտնալով, խեղճ, անգէ՛տ տղաս,
Խե՜ղճ որսը կեանքին, ա՜հ, լա՛ց, որ մեծնաս…։
Վահան Թէքէեան
