«Խորանին աջ ու ձախ սիւներուն` հրեշտակնե՛ր, ճերմակ ու ոտքին մինչեւ կոճերը գոցող շապիկով, որուն ծալքերը խմորի պէս կակուղ ու տաք կը թուին ու արիւն կ՚առնեն ու արիւն կու տան` ձէթ կանթեղներուն դողդոջ լոյսերէն: Բայց որոնց ուսերէն, թեւերը, ճշմարիտ թռչունի, կը ճիւղաւորուին, ոսկէ փոշի ու փրփուր, զանակ – զանակ ու կորաւոր:»
-Յակոբ Օշական, «Մնացորդաց», 1932
