քալէ΄
կ’ըսեն
ու կը քալէ
ամբոխը անփոփոխ
առանց քեզի
…
անցեալդ
ոտքիդ շղթայուած
ներկադ
ոտքիդ տակ օտարացած
մաշած քայլերով
կը շարունակես
փնտռել ճամբադ
անհետ կորսուած
…
ու կը քալես
առանձին
տատանելով
տատամսելով
թէ ո՞րն է իրաւ
սա կեա՞նքդ
ցնորական
թէ երազդ
եթերական
…
ապրիմ
մեռնիմ
ապրիմ
մեռնիմ
ականջիդ փսփսացին
թերթիկները մարգարտածաղիկին
…
հոգս է
հոգս չէ
հոգս է
հոգս չէ΄ շշնջեց
թերթիկը վերջին
մարգարտածաղիկին
ու յանձնուեցաւ
հովին
…
կը փակես աչքերդ
տեսնելու գեղեցիկը
կը խցկես ականջներդ
լսելու գեղեցիկը
կը ծորիս
կը հոսիս
մէջը գեղեցիկին
կը ծիւրիս
կը հիւծիս
հետը գեղեցիկին
…
ու մէկիկ մէկիկ
կը ջնջես
տողերդ գրած
այն յոյսով որ
անոնք`
տողերդ ջնջած
կը հասնին հոն
ուր չհասան
տողերդ գրած
…
հոգս է
հոգս չէ
հոգս է
հոգս չէ΄ մրմնջեցիր
մարգարտածաղիկին
ու վերջին թերթիկին հետ միասին
յանձնուեցաք
հովին
…
քալէ΄
ըսին
ու քալեց
ամբոխը անփոփոխ
կոխկռտելով
մարգարտածաղիկները
փխրուն կեանքին
…
ի վերջոյ
սուս ու փուս
մեկնեցար
հաւատալով
թէ ոտնահետքէդ
պիտի ծլին
մատղաշ
մարգարտածաղիկներ
գծանկար՝ արեւիկ
