Տարիներու ընկերներ

Սթարպաքսին քով սուվլաքիանոց մը կայ, «Սավաս» անունով եւ անոր քով ուրիշ սրճարան մը: Նոյն ուղղութեան վրայ զանազան ուրիշ խանութներ, մինչեւ հրապարակին երկրորդ անկիւնը, որ աղջիկներուն դպրոցն է: Դէպի հոն քալելով, մեր ձախ կողմէն, հրապարակի կեդրոնին կը մօտենանք: Աւազան մը պզտիկ, եւ իր մէջէն հսկայ ուղղանկիւն զուգահեռագիծ արձան մը կը բարձրանայ. եօթը ութը մեթրոնոց: Սակայն նոյնքան անշուք որքան նախորդը. հետաքրքրութիւնս չէր գրաւած: Ու աւազանին առջեւ լայն տարածութիւն մը բացօթեայ, առանց ծառերու ու խանութներու: Հոն է որ յաճախ երեխաներ կը խաղան գնդակներով կամ շուներ կը վազվզեն իրենց տէրերուն կապերէն արձակուած: Բայց հիմա ո՛չ շուներ կան, ո՛չ ալ երեխաներ: Տարածքը երիտասարդները գրաւած են. քանի մը հատը պարզ անցորդներ են, ուրիշներ սուրճերը ձեռքերնին կեցած խօսողներ կամ նստարաններու վրայ հանգչողներ, բերաններուն մէջ ծխախոտեր: Շատեր կան որ ծխելը ճիշտ մեր տարիքին սկսան. լիսէ մտնալէն առաջ կամ մտնալու տարուան ընթացքին: Սակայն մենք մինչեւ հիմա, որեւէ հետաքրքրութեան նշոյլ ցոյց չէինք տուած: Տարօրինակօրէն մեզմէ ո՛չ մէկ ունեցած էր այդ փափաքը։ Շատ հաւանական է որ մէկս միւսիս վրայ մեծ ազդեցութիւն ունենալուն պատճառով է, որ անգիտակցաբար չհետաքրքրուեցանք: Ո՞վ գիտէ, եթէ մեզմէ գոնէ մէկը սկսած ըլլար, կը կարենա՞ր արդեօք միւսներուն ալ հետը քաշել: Յաջորդ տարիներուն կը գիտնանք։